Chámome Olga Cotón, teño 27 anos e son de un pueblo pontevedrés chamado Cesures.
Ainda recordo como si fora onte…… aquel 6 de julio do 2008. Eran as festas do Carmen no meu pueblo. Actuaba Panorama, ca sua xira do 20º aniversario e Costa Oeste. Nunca fora unha persona de ir ás festas, xa que daquela non mostraba interés polas orquestas.
Aquel domingo recomendáronnos que fóramos á festa, que o espectáculo de PANORAMA non deixaba indiferente a ninguén. E así o fixemos. Puf….. cantas cousas me perdería si aquel día non chegara a ir...
Cando os vín, a verdade e que quedei de pedra co semejante palco que tiñan. O seu repertorio convenceume de que era unha boa orquesta, sobre todo, emocionoume a sua posta en escena. Ívame fijando en cada un deles, todos o facían mb. Nós estábamolo a pasar en grande: bailábamos, cantábamos algunha canción que sabíamos… Xa no 2º pase, estuvemos bailando diante do palco e ívame fijando outra vez neles. O que máis me chamou á atención, supoño que xa volo imaginaredes ….. sí, o guapísimo de Carlos Oubiña: na sua forma de tocar, nas suas ¨poses¨, nos seus xestos, nesa sonrisa que tiña a cada segundo da noite, …. Todo esto fixo que en toda a noite non perdera nin un solo xesto de él.
Hubo un momento dos que mirei para él, que xusto él estaba a mirar para nós (serían sobre as 5 da mañán, e ó ser domingo tampouco había moita xente). Esa mirada duraría 3 segundos, pero esos segundos, SEMPRE os vou recordar.
Nese instante fixo o típico xesto de ¨levantar as cejas¨ e votarnos unha das suas sonrisas, esa sonrisa de felicidade que tanto o caracteriza, esa sonrisa que ten, tan única coma él.
Dende aquel día empezamos a seguir a PANORAMA festa tras festa, e como non, a ese gran músico. Cando estábamos no campo da festa, casi sempre pasaban moi cerquiña de nós para subir ó palco, pero a vergonza por saludalo, invadíame. De feito tardei moito tempo en subir ó palco e sacar unha foto con él.
Acabou a xira do 20º ANIVERSARIO, empezou a xira do GRAN MUSICAL… e seguíame fixando nel e seguía chea de vergonza por falarlle…….hasta que por casualidad, como outra moita xente, tomei contacto con él a través dunha rede social e presenteime. Supoño que tras ver a miña foto do perfil…. ¿cal foi a miña alegría naquela fría noite das festas de Santa Lucía de Moraña, aquel 13.12.2009??? pois que dende o palco, fíxome un xesto que ó primeiro non me dín por aludida, pero ó segundo xa sí. Reconoceume e saludoume…… Imaxinádevos como quedei…puf, encantada da vida, emocionada, chea de alegría, e con unha sonrisa de orella a orella.
Pero non foi ata aquel 19.2.2010 cando o puden saludar personalmente. Era o día da presentación da XIRA DO XACOBEO, chegamos á entrada do Teatro Principal (Santiago) e alí estaba o guapísimo de Oubiña. Acercóusenos a darnos dous bicos e a saludarnos tan amablemente como é él. Falamos un ratiño e de seguido acudimos á presentacón da xira. Logo ó rematar, fumos á Sala Capitol a disfrutar da festa de fans e foi alí cando saquei esta primeira foto con él.
Este día vai ser un día difícil de olvidar como unha fiel fan oubinhista que me declaro. Quedará marcado dentro de mín para sempre.
Despois veu algunha que outra foto polas festas, algunha que outra postal firmada, todo un detallazo pola sua parte.
Adicarnos uns minutos para facer todo esto, para falar con nós…. é todo un honor para mín e supoño que tamén para tod@s.
Neste mundo das orquestas hai moita variedade de músicos, creo que a nivel profesional, NADIE que iguale ó noso Oubiña, e personalmente, xuraría que tampouco, é IMPRESIONANTE.
Polo pouco que o coñezo, ten un corazón que non cabe dentro de él ¿Qué vos vou decir ós que realmente o coñecedes ou levades anos de amistade con él????
Ahora máis que nunca, sigo a este gran artista, que por motivos de traballo non sempre que unha quere, pero cando hai ocasión de ir, nono dudo. O seu saludo dende o palco xa é todo unha costume e si lle engades esa típica sonrisa de él…… é difícil que pase desapercibido enriba do escenario.
É imposible explicarche todas as tuas virtudes, todas esas cualidades que te definen como único, porque sempre me querdaría corta para demostrarche todo o cariño tan grande que che teño, todo ese cariño que te supeches ganar por ser como eres: sencillo, cariñoso, amable, humilde, boa persona, …
Sólo me queda darche MIL GRACIAS por ser tí. GRACIAS por todas as tuas mostras de cariño, GRACIAS por aguantarnos festa tras festa, que ás veces ca emoción de saludarte mostrámonos ¨algo pesados¨ e ti, a pesar de cómo te sintas: alegre, triste, cansado… sempre estás ahí para poñernos unha das tuas mellores sonrisas e aguantarnos uns minutiños. GRACIAS por facernos disfrutar tanto nas festas. GRACIAS por ser como eres: UNHA PERSONA MARAVILLOSA.
UN MILLÓN DE GRACIAS GUAPÍSIMO. QUÉRESECHE UN MONTÓN.
Firmado: con moitísimo cariño, unha oubinhista incondicional:
Olguita Cotón
